LOÏS LANE: De Vorstin Hilversum, oktober 2021

Vraag een dertiger, veertiger of vijftiger naar de bekendste zingende zusjes uit de Nederlandse muziekgeschiedenis en je krijgt ongetwijfeld de naam Loïs Lane te horen. De Amsterdamse popgroep is inmiddels al meer dan 35 jaar actief en viert dat met een clubtour langs verschillende zalen door het land. Hoewel Monique en Suzanne Klemann vooral successen behaalde in de jaren ’80 en ’90, kunnen ze anno 2021 nog prima leven van de muziek. De samenstelling van de groep heeft nogal wat wisselingen gekend, maar het imago van Loïs Lane is met Monique en Suzanne in de spits altijd hetzelfde gebleven.

Tijdens een goed gevulde, maar niet uitverkochte grote zaal in De Vorstin in Hilversum laten de dames van in de vijftig horen wat ze na al die jaren nog in huis hebben. En zoals dat hoort bij een jubileum kiest ook Loïs Lane voor de chronologische weg. Die begint bij Break It Up, het eerste singletje van de groep die in 1987 een klein hitje werd. Een eerste couplet en refrein worden de zaal ingezongen en vervolgens wordt er supersnel een overstap gemaakt naar een tweede nummer: Amsterdamned. Monique vertelt dat ze destijds in ‘88 door filmproducent Dick Maas als groep werden benaderd om de titelsong van de gelijknamige film in te zingen. ‘Wij dachten, die eer gaat naar de Golden Earring maar nee. Hij vond die twee meiden met dat ene hitje veel leuker’, zegt ze zelfverzekerd.

Amsterdamned bezorgde Loïs Lane nog meer bekendheid en de film zelf ging de hele wereld over. ‘We wonnen een Zilveren Harp en mochten optreden in het Kurhaus Scheveningen’, vertelt Suzanne. ‘En omdat het allemaal lekker liep in onze carrière hielden we een feestje na afloop. Eten, zuipen en het gezellig hebben met de band en wat vrienden. Maar toen we de volgende dag weggingen werd ik teruggeroepen door een hotelmedewerker met: ‘Mevrouw Klemann, er staat hier nog een rekening van tienduizend euro open.’ En wij maar denken dat de platenmaatschappij alles betaald had’. In paniek organiseerden de zussen een benefietconcert in Paradiso Amsterdam waarmee het dure geintje gelukkig kon worden afbetaald. 

Hoewel de single Amsterdamned Loïs Lane dus meer bekendheid had gegeven, kreeg de groep daarna te maken met een tegenslag. De Amerikaanse tak van WEA (het label waarbij de groep onder contract stond) gooide zonder pardon alle artiesten van ‘dat kleine kikkerlandje’ op straat. ‘Daar stonden we dan’, zegt Monique. ‘Maar we hadden goede songs liggen en besloten om door te gaan.' De groep richtte een eigen label op (tegenwoordig heel normaal vindt Monique) en bracht de single My Best Friend uit die een bescheiden 32e plaats haalde in de Top 40. 

Intussen weten de kenners in het publiek dondersgoed dat de volgende hit op de setlist van de avond It’s The First Time is. Het nummer dat in 1989 verscheen werd de grootste Loïs Lane-hit ooit en bereikte de Top 10 van de hitlijsten. Jammer genoeg vinden Monique en Suzanne het na het eerste couplet en refrein wel weer genoeg en stappen over naar een ander nummer. ‘Deze komt hoe dan ook nog terug bij de toegift’, bedenk ik me dan stellig. 

Met Fortune Fairytales en I Wanna Be speelt Loïs Lane opnieuw twee geliefde songs die het publiek graag horen wil. Het klinkt on stage allemaal erg lekker en de sfeer zit er bij de toeschouwers prima in. Vanuit I Wanna Be maakt Suzanne de subtiele overgang naar hun niet heel geslaagde samenwerking met Prince. Die zag de videoclip van I Wanna Be op MTV voorbijkomen en dacht: ‘I want those girls.’ Loïs Lane verzorgde vervolgens een aantal keer het voorprogramma van zijn Europese tournee. 

Hierna bood hij aan om het volgende album van de groep volledig te willen produceren. ‘Maar wij waren nogal eigenwijs, hadden onze eigen sound en wilden onze identiteit niet kwijt’, vertelt Suzanne. Dus kwamen er uiteindelijk maar drie Prince-liedjes op Precious (het derde album uit 1992) terecht. En hoewel de zussen nooit laaiend enthousiast zijn geweest over die producties, kunnen ze het toch niet laten om Sex en Qualified gedeeltelijk te spelen. 

‘Hierna moest het anders’, vertelt Monique vervolgens. Met Bart van Poppel maakte de groep vervolgens Fireflight, een plaat die in 1995 verscheen en de Klemann-zussen nog altijd zien als hun beste werk. Het is dan ook niet gek dat de titeltrack van dat album plus de nummers Save Me, Hand en Tonight in z’n volledigheid worden uitgevoerd. Met Tonight (die de laatste Loïs Lane-hit in de hitlijsten bleek te zijn) maken Monique en Suzanne hun liefde voor disco nog even extra duidelijk en het publiek gaat daar heerlijk in mee. 

‘In Engeland zijn we gaan we samenwerken met Any Wright’, vertelt Monique. ‘Hij werkte al met sterren als Annie Lennox en Dave Stewart en wilde nu wel ons album produceren’. Dat album, Hear Me Out genaamd, kwam uit in 2000 maar leverde geen successen op. Maar we hebben hier nog steeds te maken met een jubileum, dus speelt Loïs Lane zelfverzekerd korte stukken van liedjes als Whatever You May Know, Hear Me Out en More Of You. De laatste twee doen Monique en Suzanne overigens solo. 

Hierna stapt de groep over naar liedjes van het laatste Loïs Lane-album dat in 2013 uitkwam en dezelfde titel draagt als deze clubtour: As One. Een titel die tevens de sterke band tussen Klemann-zusjes aangeeft. Er is trouwens ook een liedje met dezelfde naam, maar die wordt jammer genoeg niet uitgevoerd. Gemiste kans als je het mij vraagt. Net als het album daarvoor wist ook dit Loïs Lane-album geen succes te behalen. ‘De dj’s wilden deze oude wijven niet meer draaien’, sneert Suzanne naar de vaderlandse radiostations. Maar naar mijn mening zijn songs als het door Gert Bettens (van K’s Choice) geschreven It’s Because, He’s Gone en het akoestische The Morning Patrol gewoon niet sterk genoeg om de stempel van een hit te verdienen. Geeft verder niks, maar dat is mijn mening. De fans waren destijds allang blij met een nieuw album, dertien jaar nadat het vorige uitkwam. 

De toegift van de avond is een nummer van Prince. ‘Omdat hij zo graag onze stijl wilde veranderden en wij dat juist niet, doen we nu juist een nummer van hem op onze eigen manier’, zegt Monique. ‘We have our own styyyyle!!!’ roept Suzanne er met een overdreven Amerikaanse accent achteraan. Het blijkt maar weer dat voor jezelf kiezen de beste keus is, hoe groot de ego van een grote artiest ook mag zijn. Waar het publiek intussen op hoopt, wordt hierna ruimschoots waar gemaakt. It’s The First Time wordt opnieuw ingezet. Monique laat van tevoren nog snel even weten dat ze vanwege het jubileum hun klassieker in een aantal nieuwe jasjes hebben gestoken. ‘Hebben jullie allemaal die punk versie op Instagram gezien bijvoorbeeld?’, vraagt ze. Een iets wat meer toegankelijke versie van de hit is vanaf 8 oktober beschikbaar. 

Met een volledige It’s The First Time als laatste toegift sluit Loïs Lane een geslaagd avondje memory lane prima af. Het is wel jammer dat de Mo en Suz een single als Something About Her (van het Firefligt-album) en het door Fluistma & Van Tijn geschreven Simply Beautiful achterwege hebben gelaten. Ook was Combat (de titelsong van een gelijknamige Nederlandse serie uit de jaren ’90) leuk op de setlist geweest. En Loïs Lane treedt af en toe nog weleens op met liedjes van ABBA. Dat was stiekem ook wel leuk geweest, maar aan de andere kant siert het de Klemann-zusjes dat ze het bij zichzelf gehouden hebben. Want: ‘We have our own styyyyle!!!’. Nou, daar is natuurlijk geen woord aan gelogen.