Duncan Laurence: ‘Ik maak graag een liedje af voordat ik de productie induik’ 

Onder toeziend oog van miljoenen mensen won Duncan Laurence vorig jaar met volle overgave het Eurovisie Songfestival en zette zichzelf daarmee in één klap op de kaart. Hoewel het misschien voor de hand liggend was geweest dat hij in hetzelfde jaar een album zou uitbrengen, nam de zanger van Arcade juist de tijd. Anderhalf jaar na zijn overwinning komt hij dan eindelijk met Small Town Boy, zijn eerste album. ‘Deze kans krijg ik maar één keer, dus het moet wel echt goed zijn en recht uit het hart komen.’

Amsterdam, dinsdagmiddag ergens in oktober. In een luxe suite van het Conservatorium Hotel is de man die na 44 jaar eindelijk weer eens ons land liet winnen met het Songfestival, neergestreken om pers en media te vertellen over zijn langverwachte debuutalbum. Laurence is relaxt en blij dat het nu eindelijk zover is. Met zijn 26 jaar heeft hij al datgene bereikt waar veel collega-artiesten van dromen. Toch merk je aan zijn karakter dat hij nog steeds best bescheiden is, ondanks die grote overwinning van vorig jaar.  

Laurence, die in 1994 werd geboren als Duncan de Moor, ademt muziek. ‘Door mijn opa ben ik opgegroeid met Elvis Presley en The Rolling Stones’, vertelt hij. ‘Toen ik zelf naar muziek ging luisteren zette zich dat voort in U2 en Queen, omdat mijn ouders daar veel naar luisterden. Die alternatieve muziek was altijd heel erg aanwezig. Vervolgens kwamen daar Coldplay, Snow Patrol en The Fray bij en dat mondde zich weer uit in de singer-songwriter-kanten daarvan. Nu zijn het mensen als Sam Smith, Alex Vargas en Troye Sivan die me beïnvloeden. Alles is pop, maar wel altijd met een indie en alternatieve invalshoek.’ 

Op de vraag of Laurence geen druk voelde om juist in het jaar dat hij het Songfestival won een album uit te brengen, zegt hij: ‘Wat mij voor heel belangrijk is geweest, is dat toen ik Arcade uitbracht, dat echt zag als een begin. Uiteraard heb ik me toen eerst op het Songfestival gefocust. Tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat het een moment was om naar een album toe te werken. Ik wilde daar echt de tijd voor nemen, want deze kans krijg ik maar één keer. Ik wil muziek maken die vanuit mijn hart komt. Als ik op het podium sta en een verhaal ga vertellen aan mensen, dan moet het echt uit het hart komen. Ik ben op een gegeven moment ook zelf gaan produceren en heb een klein clubje van mensen om me heen gevonden met wie ik dat kon gaan doen. Ook ben ik gaan luisteren naar artiesten als Billie Eilish en Troye Sivan, die zelf ook een klein clubje om zich heen hebben gebouwd. Ik snapte ineens waarom dat zo fijn was. Ik kon me op een relaxte manier blijven ontwikkelen en intussen bleef ik singles uitbrengen. Nu is het album eindelijk klaar en ben ik er artistiek gezien heel tevreden over.’ 

De opnames van Small Town Boy vonden vooral plaats in de Wisseloord Studios in Hilversum. Het schrijven van de liedjes gebeurde in steden als Los Angeles, Londen, Edinburgh en thuis in Amsterdam. Wie een van Laurence’s concerten van vorig jaar bezocht heeft en nu naar het album luistert, zal het misschien opvallen dat veel nummers van toen niet op de plaat terug te horen zijn. En hoewel hij juist lovende reacties kreeg op die live-nummers, is de keuze om ze niet op het album te zetten heel bewust. 

‘Wat ik altijd heel vet aan de wat oudere artiesten heb gevonden is dat ze tijdens hun concerten liedjes live speelden die niet op hun albums verschenen’, zegt Laurence. ‘Dat maakte het voor mij zo magisch om op dat moment bij zo’n concert aanwezig te zijn. Dat wil ik bij mijn eigen optredens ook altijd hebben. Ik wil soms liedjes kunnen schrijven die niet gereleaset worden, maar die juist bewaren als cadeautje voor dat ene moment om daar te vertellen. Ik heb het idee dat die liedjes dan een andere manier van leven krijgen. Sommige liedjes zijn gemaakt om live te vertellen en niet per se om op te nemen.’ 

Naast de eerdere uitgebrachte singles als Love Don’t Hate It en Someone Else telt het album ook een aantal nieuwe nummers. Een daarvan is Between Good and Goodbye, welke Laurence samen schreef Matt Simons. ‘Ik was in LA waar Matt op dat moment ook was. Aan mijn publisher, die veel schrijfsessies voor me regelt, vroeg ik of er op dat moment ook bekende namen in de stad waren om eventueel mee samen te werken. Vervolgens kwam ze met Matt aanzetten, wat ik heel tof vond. In een garage waar hij zijn studio heeft gebouwd zijn we vervolgens samen gaan schrijven en daar is dit liedje uitgekomen.’ 

Volgens Laurence is het een heel persoonlijk nummer. ‘Between Good and Goodbye gaat over meerdere vrouwen die ik in mijn leven heb waarbij ik heel veel verdriet heb gezien’, zegt hij. ‘Nadat zij alles in een relatie hadden gegeven, werden ze vervolgens compleet teleurgesteld in een man. Als je dat als derde partij aanhoort, creëer jezelf ook een bepaalde boosheid. Een gevoel van: waar slaat dit op? 

Toen ik met Matt begon te schrijven vroeg ik of we niet met iets konden beginnen wat voor een vrouw heel ingrijpend kan zijn, zoals bijvoorbeeld een bruiloft. Over dat ene moment heeft ze jarenlang gedroomd. Een man belooft haar op dat moment haar gegeven hart te beschermen en vervolgens komt hij dat niet na. Een moment van ongeloof. Aan dat krachtige beeld heb ik automatisch een aantal mensen gekoppeld, waarvan ik de verhalen had aangehoord en voor wie ik als het ware ben opgekomen in dit liedje.’ 

Last Night, een andere track op het album, noemt Laurence een eerbetoon aan imperfecte relaties, omdat kwetsbaarheid en imperfectie mooier zijn dan perfectie. ‘Dat liedje gaat voor mij om het feit dat mensen die in een relatie zitten, heel veel druk ervaren van de buitenwereld. Zeker door social media. Ikzelf ervaar die druk soms ook, helemaal omdat ik een andere geaardheid heb. Je hebt dan toch een soort van voorbeeldfunctie. Het kan uiteindelijk zo in je hoofd gaan zitten dat je het idee krijgt dat je in een relatie geen ruzie mag hebben en alles maar goed moet gaan. Het perfecte plaatje creëren. Maar dat is natuurlijk onzin. Dat gaat niet. We zijn geen robots die zomaar alles perfect laten verlopen. Soms wil je juist tegen elkaar kunnen schreeuwen en voelt het helemaal niet fijn, maar de volgende dag word je wakker en denk je: ‘Dit kan ik ook bij je kwijt. Ik zit soms zo in elkaar en jij ook. Zo zijn we samen imperfect, maar toch perfect.’ 

Het brein van Laurence is wat muziek maken betreft continue aan het werk. Hij zit dan ook vaak vol met inspiratie. ‘Het is vaak dat ik ergens ben en soms een bepaalde zin hoor waarvan ik denk: ‘Hey, dat moet ik even opschrijven’. Ik denk vaak na over situaties en bedenk me dan over hoe ik dat in woorden en muziek kan overbrengen. Vaak begint het met een zin. Daarna komt er melodie en daarna de akkoorden. Ik ben wel echt iemand die graag een liedje afmaakt voordat ik de productie induik. Liedjes ontstaan dus eerst vaak op een gitaar of piano. Soms binnen twintig minuten, soms binnen een middag. Daarna maak ik de volgende stappen. Mijn liedjes zijn in de kern vaak wat organischer, dus alleen met piano en stem of alleen met de stem en een gitaar. De hele wereld daaromheen creëer ik daarna om het verhaal nog sterker, sympathischer en visueler te maken. Muziek is voor mij ook heel visueel. Als ik dingen hoor, stel ik me daar van alles bij voor. En als het dan matcht met het verhaal wat ik aan het vertellen ben, creëert dat een hele nieuwe wereld.’ 

Aan zijn schrijfsessies in Los Angeles heeft Laurence goede ervaringen over gehouden. ‘Wat ik zo fijn vond aan de schrijfsessies in LA en wat ook heel leerzaam was, was dat heel veel songwriters eerst voorstelden om samen koffie te gaan drinken, voordat we aan het werk gingen’, zegt hij. ‘Ze wilden eerst gaan bespreken wat er zoal met mij was gebeurd en of ze me ergens mee konden helpen. Dat was heel fijn en ik vond het een superslimme zet van ze. Eerst die connectie met elkaar krijgen voordat je met elkaar de studio ingaat. Je vraagt elkaar of je allebei iets hebt meegemaakt waarover je kunt schrijven en die ervaringen ga je vervolgens met elkaar mengen. Daarna wordt jouw persoonlijke verhaal ineens universeel omdat je het met die ander hebt gedeeld en ga je automatisch opzoek naar de raakvlakken die je allebei hebt in dat ene verhaal.’ 

Samen met zijn vriend Jordan Garfield (door wie Laurence onlangs ten huwelijk is gevraagd) schreef de zanger vier liedjes die op het album terecht zijn gekomen. Via songwriter Brett McLaughlin (die ook veel samenwerkt met Troye Sivan en Selena Gomez) kwamen de twee met elkaar in contact. ‘Na onze eerste ontmoeting zijn we veel samen gaan schrijven waaruit onder andere het liedje Sleeping On The Phone is ontstaan’, zegt Laurence. ‘Vervolgens moest ik weer terug naar Nederland voor Eurovision: Europe Shine a Light (de vervanging van het Songfestival red.) en hebben we elkaar door corona een poosje niet meer gezien. Toen de grenzen weer opengingen, konden we elkaar eindelijk weer ontmoeten in Londen. Vanuit daar zijn we naar Schotland gegaan om Ashley Hicklin op te zoeken en met hem hebben we samen Last Night geschreven.’ 

De laatste track van het album heet Feel Something en is een nummer waarop Laurence samenwerkt met Armin van Buuren. ‘Ik kwam Armin tegen bij de Top 40 Awards die daar voorstelde om een keer samen de studio in te gaan’, vertelt hij. ‘Toen we elkaar in de studio nog beter leerden kennen, liet ik hem een nummer horen wat ik in LA samen met Brett McLaughlin had geschreven. Armin vond het te gek klinken en wilde het vervolgens samen afmaken. De voorwaarde was wel dat we een mooie middenweg zouden vinden tussen onze twee werelden en dat het heel erg van nu zou klinken. Dat is zeker gelukt. Door Feel Something heb ik echt de smaak van samenwerkingen te pakken gekregen en daarin hoop ik ook weer een bepaalde stijl te kunnen vinden. Wat dat betreft is Feel Something een mooie, eerste stap.’ 

Laurence was van plan om de release van zijn album groots te gaan vieren met een concert in coronasetting in de Ziggo Dome. Door de aangescherpte maatregelen kan dat helaas niet. ‘Ik zou heel graag weer willen optreden en op het podium mijn album willen laten horen. Dan kan ik de groei laten zien die ik meemaak als artiest’, zegt hij. ‘Het is superjammer dat dat door corona nu niet kan, ook omdat het een mooie manier van connecten is met je fans.’ Ondanks de onzekere tijd blijft Laurence hoopvol voor de toekomst. ‘Ik wil me blijven ontwikkelen als muzikant en blijven evalueren in de sounds die ik maak. Veder hoop ik dat de dingen die ik vertel altijd persoonlijk blijven, met telkens een andere soort belichting vanuit een andere muzikale kant. Hoe ik ga groeien weet ik niet, als ik maar blijf groeien. Dat vind ik het belangrijkste.’ 

Small Town Boy van Duncan Laurence is sinds 13 november 2021 verkrijgbaar
Fotografie: Paul Bellaart 
Dit artikel is eerder gepubliceerd op Nieuweplaat.nl