JC Stewart: 'Treurige liedjes schrijven gaat me vaak makkelijk af'

Hij is een 23-jarige singer-songwriter uit Noord-Ierland die in 2016 zijn eerste single uitbracht. Vier jaar later staat JC Stewart op het punt van internationaal doorbreken en scoort hij met zijn single I Need You To Hate Me niet alleen zijn eerste notering in de Nederlandse Top 40, maar ook meteen zijn allereerste hit notering ooit. Reden genoeg om dit nieuwe talent beter te leren kennen. 

Voor de mensen die JC Stewart en zijn muziek nog niet kennen: omschrijf jezelf eens. 

‘Ik ben een jongen uit County Derry, Noord-Ierland die nu zo’n acht à negen jaar bezig is met zingen en liedjes schrijven. Voordat ik zelf begon met zingen schreef ik nummers voor andere artiesten zoals Lewis Capaldi, Nile Rodgers en Rudimental. Daarna ben ik mijn eigen liedjes gaan maken en uitbrengen en ben ik op tournee geweest met onder andere Snow Patrol, Vance Joy, LAUV en James Bay.’ 

Je eerste single Parachute kwam vier jaar geleden uit. Daarna hebben verschillende songs hun weg naar het publiek gevonden, maar van een album is nog geen sprake. Kunnen we deze binnenkort wel verwachten? 

‘Hopelijk komt hij volgend jaar uit, dat is wel de droom. De komende tijd gaan we hier flink mee aan de slag. Het voelt best vreemd om aan een album te werken, omdat het de eerste keer is dat ik zoiets doe. Er ligt ook wel een bepaalde druk op. Tegelijkertijd wil ik goed werk afleveren en ik merk dat dat zijn tijd nodig heeft, maar ik hoop dat volgend jaar het geschikte moment is om een hele plaat uit te brengen.’ 

Van je zus kreeg je ooit de bijnaam ‘professional sadboy’. Hoe kwam ze daarbij?  

‘Meestal ben ik als persoon heel vrolijk, maar mijn liedjes hebben op de een of andere manier een deprimerende lading. Mijn zus vroeg op een gegeven moment waarom ik van die treurige songs maak. Omdat ze me eigenlijk altijd vrolijk ziet was ze daar nogal verbaasd over. Ik vertelde haar dat treurige liedjes schrijven me vaak makkelijk af gaat, waarop ze antwoordde: oooh, je bent alleen ‘sad’ voor je werk, dus ben je een ‘professional sadboy’.’ 

Je werkt met namen als Fred Ball, Justin Parker, Greg Wells en Toby Gad. Hoe zijn deze samenwerkingen tot stand gekomen? 

‘De contacten met deze mensen zijn allemaal via mijn schrijfwerk voor andere artiesten gegaan. Mijn manager heeft een paar jaar geleden wat demo’s van mij rondgestuurd die uiteindelijk bij de juiste mensen terecht zijn gekomen. Het is echt een eer om met deze mensen samen te werken, vooral omdat ze met zoveel te gekke artiesten hebben samen gewerkt.’ 

Hoe kijk je terug op de afgelopen vier jaar? Wat heb je geleerd en waar heb je het meest van genoten? 

‘Het zijn vier te gekke en bewogen jaren geweest. Als je me in 2016 had gezegd dat ik nu mijn eerste Top 40 notering zou hebben in Nederland, had ik dat ik waarschijnlijk krankzinnig gevonden. Maar toch is het zo! Ik heb überhaupt nog nooit in een hitlijst gestaan, dus ik zie dit echt als een grote eer. De afgelopen jaren heb ik vooral geleerd dat je hard moet werken en vechten om de muziek die je maakt aan de man te brengen, maar ik doe dat altijd met veel plezier. Ik ben ook blij dat de mannen van Snow Patrol mij onder hun hoede hebben genomen en dat ik met ze mee op tournee mocht. Het zijn namelijk echte helden van me en hierdoor ben ik toch weer een beetje de juiste richting op gestuurd.’ 

‘Toen we in Portugal speelden, kwamen mijn ouders vanuit Ierland over om de show te zien. Gary Lightbody heeft die avond, in aanwezigheid van twintigduizend mensen, Chasing Cars speciaal aan mij opgedragen. Bizar natuurlijk, maar tegelijkertijd hartstikke gaaf! Wat verder heel tof was, was dat ik vorig jaar door Manchester United werd uitgenodigd om te spelen tijdens een diner voor alle spelers. Mijn vader en ik zijn nogal grote fans van de club, dus heb ik hem meegenomen en hebben we vervolgens echt een geweldige avond gehad. Het zijn van die momenten die ik nooit zal vergeten en die fijn zijn om op terug te kijken.’ 

Wat heb je tijdens je quarantaine-dagen rond de coronacrisis gedaan om muzikaal gezien toch creatief bezig te blijven en in contact te blijven met je fans? 

‘Naast het schrijven van liedjes, veel barbecueën en livestreams op Instagram heb ik een aantal TikTok filmpjes gemaakt. In een van die filmpjes coverde ik de begintune van de serie Friends terwijl ik op beeld liet zien hoe de serie er in mijn beleving uit zou zijn tijdens mijn quarantaine-dagen. Dat filmpje ging al snel viral en werd zelfs door Jennifer Aniston gedeeld in één van haar Instagram stories. Ik piekte ineens zo ongelofelijk hard daardoor, supercool!’  

Onlangs heb je Sunshine Boy gelanceerd, een submerk waarbij je je muziek en merchandise uitbrengt. Kun je daar iets meer over vertellen? 

‘Het is inderdaad een plek waarop ik mijn eigen dingen uitbreng, maar ook die van andere artiesten. De naam Sunshine Boy komt van mijn huisgenoten. Die gaven ze me omdat ik ’s morgens vaak het zonnetje in huis ben, terwijl ze zelf dan soms dan wat knorrig kunnen zijn. Ik vond de naam een leuk contrast hebben met het Professional Sadboy-stempel dat ik van mijn zus kreeg, vandaar dat we het merk dan ook die naam hebben gegeven. Er wordt nu alleen merchandise op verkocht, maar in de toekomst gaan we het aanbod zeker uitbreiden naar meer.’ 

Waar haal je de inspiratie vandaan als het om schrijven van liedjes gaat? 

‘Tekstueel krijg ik veel inspiratie van artiesten als Tom Waits, Bob Dylan en Hozier. Met Tom Waits en Bob Dylan ben ik zelf niet opgegroeid, maar het werkt dus wel heel inspirerend voor me als ik naar ze luister. Ik heb vaak over dingen geschreven die me overkwamen vanaf de buitenkant gezien. Of dingen die vrienden hebben meegemaakt. Nu probeer ik juist te kijken naar wat er vanbinnen met me gebeurt en stel ik mezelf vragen als: ‘Wie ben ik, wat wil ik precies? En wat voel ik nou eigenlijk?’ Jezelf zo op die manier bekijken vind ik een van de spannendste dingen om te doen, maar tegelijkertijd is het ook leuk en leerzaam.’

Je zou dit jaar optreden tijdens Pinkpop en had daarnaast een show gepland staan in Paradiso Noord. Door de coronacrisis zijn deze uitgesteld tot volgend jaar. 

‘Dat klopt, dus jullie moeten nog even geduld hebben. Live spelen is echt mijn ding. Hoewel ik tot nu toe veel ballads heb uitgebracht, zijn mijn live-shows veel energieker. Dan mag er zeker gedanst, gesprongen en geschreeuwd worden. Ik kan niet wachten tot ik straks weer op het podium op kan!’ 

Fotografie: Zachariah Mahrouche
Dit artikel is eerder gepubliceerd op Nieuweplaat.nl