Nielson: 'Je moet echt die afstand nemen om te kunnen reflecteren'

Het nieuwe album van Nielson is kleurrijk en veelzijdig, vandaar de titel Diamant. Wij zochten hem op en spraken onder andere over een nieuwe muzikale richting, het weglaten van de gitaar en de samenwerking met een grote Amerikaanse producer.

Met je nieuwe album sla je een nieuwe muzikale weg in. Was het noodzakelijk om jezelf opnieuw uit te vinden?

‘Achteraf gezien was dat zeker noodzakelijk ja. Nadat ik begin 2016 voor de tweede keer in AFAS Live had gestaan, zat ik zo’n vijf jaar in het vak en heb ik een soort denkbeeldige streep onder die supermooie periode gezet. Ik zag mezelf ook niet meer als die jonge gast die bij Giel (Beelen) op de kruk zat om zijn liedje te zingen. Daarnaast wilde ik er ook gewoon even uit om te voelen wat ik nu precies wilde gaan maken en waar mijn hart nu ligt. En zolang je op een sneltrein blijft doordenderen kom je daar niet achter. Je moet echt even die afstand nemen om te kunnen reflecteren. Ik heb me dan ook even beziggehouden met andere zaken die ik belangrijk vond. Zo ging ik weer eens langs verjaardagen van vrienden, ben ik getrouwd, heb een huis gekocht en heb ik veel tijd met mijn vrouw doorgebracht. Door die afstand begon het uiteindelijk weer te kriebelen en kreeg ik weer zin om muziek te maken.’

Toen de eerste schrijfsessie van dit album plaatsvond werd er letterlijk tegen je gezegd dat je je gitaar maar eens moest laten staan. Hoe was dat?

‘Dat was een idee dat ontstond met de drie jongens met wie ik altijd samen schrijf. Ik dacht ook meteen: ‘Waarom ook niet?’ Ik kom uit de hiphopscene en heb vroeger ook alleen maar met beats gewerkt, dus waarom zou ik dat nu ook niet kunnen?’ Met elkaar zijn we dus gaan experimenteren en dat triggerde iets. Daardoor werd ik weer kinderlijk enthousiast en kwam ik op hele andere ideeën. Van nature ben ik echt een slaggitarist dus alles wordt dan al snel ritmisch en vrolijk. Ik was heel erg toe aan iets anders, dus nieuwe ideeën moet je dan ook gewoon aanpakken. Het heeft me echt op hele andere dingen gebracht dan de eerste paar jaar Nielson en dat is echt te gek!’

‘Al bij de eerste schrijfsessie hadden we de insteek om iets te maken wat we thuis zelf ook zouden opzetten. Ik wilde iets maken waarvan ik dacht: Yes! Dit is de shit! Ik ben gaan streven naar het geluid van artiesten waar ik zelf naar luister zoals The Weeknd, Justin Timberlake, Anderson .Paak en Bruno Mars. Internationale pop/hiphop dus. En om de uitdaging nog wat groter te maken, wilde ik nog persoonlijker worden in mijn liedjes. Ik was en ben daar echt klaar voor.’

Naast de drie jongens waarmee je altijd je liedjes schrijft, heb je voor dit album ook samen gewerkt met Miles Walker, een Amerikaanse mixer/producer die hits heeft gemaakt voor onder andere Beyoncé, Rihanna en Kygo. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen?

‘We hadden een paar liedjes liggen die we al helemaal te gek vonden. Maar omdat we streefden naar een internationale popsound vonden we dat we moesten gaan samenwerken met mensen die zo’n sound konden maken en dan nog het liefst zonder dat we daarbij de hoofdprijs voor hoefden te betalen. Als proef hebben we toen een demoversie van Diamant naar Miles Walker opgestuurd en kregen daar al snel een hele enthousiaste reactie op terug. Hij heeft het nummer vervolgens gemixt, naar ons terug gestuurd en gevraagd of dit de sound was waar we naar opzoek waren. Na die eerste mix waren we meteen verkocht en heeft hij daarna ook de andere tracks aangepakt. Uit enthousiasme vroeg hij er niet de hoofdprijs voor omdat hij in de liedjes geloofde en was het voor hem een uitdaging om ze te mixen vanwege de voor hem nog onbekende taal.’

Momenteel is Nederlandstalige hiphop heel erg in opkomst. Artiesten als Jan Smit, Nick & Simon en Danny de Munk zijn daar ook mee aan het experimenteren en proberen dus iets totaal anders dan ze gewend zijn. Is dit vergelijkbaar met wat jij nu doet?

‘Nee, helemaal niet. Ik zie die stroming ook, maar ik geloof niet dat ik daar zelf in mee moet gaan. Ik geloof er heilig in dat je altijd jezelf moet zijn en blijven. Ik ben ergens bekend mee geworden en zie dat als mijn kracht, dus daar ga ik niet opeens helemaal van afwijken. Tuurlijk, uitstapjes zijn altijd leuk maar voor dit album heb ik er echt voor gekozen om de ontwikkeling te laten horen die ik heb doorgemaakt. Het is dan ook een hele persoonlijke en kwetsbare plaat geworden. Mensen zullen mij beter leren kennen en een breder beeld van mij krijgen.’

Op je vorige album stonden een aantal samenwerkingen met andere artiesten. Op dit album helemaal niet. Waarom niet?

‘Ik heb voorheen platen mogen maken met mijn helden zoals Paul de Munnik, Guus Meeuwis, Jiggy Djé en Bløf. Als je net je eerste stappen in de muziekindustrie zet en juist dat soort mensen willen met jou samenwerken, dan is dat natuurlijk supercool. Die kansen heb ik dan ook gegrepen en het heeft me veel opgeleverd maar nu ben ik gewoon even eigenwijs en wil ik echt die muzikale verandering en groei laten zien. Daarom staan er op dit album geen samenwerkingen.’

Je noemt de sound van je nieuwe plaat dus internationaal. Droom je intussen van dezelfde sound maar dan met Engelstalige teksten eronder?

‘Nee. Ik zal altijd in het Nederlands blijven zingen, ook omdat ik mijn liedjes altijd zelf schrijf. Engels is voor mij te afstandelijk en ik kan er niet letterlijk mee zeggen wat ik bedoel, dus ik krijg dat gevoel ook niet op papier. Wat ik wel heel tof zou vinden, is als een liedje als Sexy Als Ik Dans of Diamant vertaald en vertolkt zou worden door een tripple A-artiest uit Amerika. Ik geloof er echt in dat dat zou kunnen gaan gebeuren. Nu bewandel ik een weg door internationaal klinkende muziek te maken met Nederlandse teksten, en dat is nou net een weg die niet vaak bewandeld wordt.’

Op Spotify heb je een aantal podcasts staan waarbij je op bezoek gaat bij bekende mensen die zichzelf in hun carrière (net als jij) opnieuw hebben uitgevonden. Waar komt dit idee vandaan?

‘Omdat ik mezelf opnieuw heb uitgevonden tijdens het maken van dit album ben ik gaan kijken naar mensen waarvan ik weet dat zij zichzelf ook opnieuw hebben uitgevonden. Dat zijn bekenden uit het vak geweest, maar ook mensen die ik nog niet eerder had ontmoet.  Aan de hand van het thema van mijn nieuwe liedjes bespraken we hoe zij die ontwikkelingen en veranderingen zijn aangegaan. Dat was superleuk om te doen en daarnaast werkte het ook nog eens heel inspirerend.’

De laatste keer dat wij je spraken was vlak voor de eerste editie van het Weet Je Wat Het Is concert in de voormalige Heineken Music Hall. Nu zijn we tweeënhalf jaar verder. Zijn er dingen van toen die je nu absoluut niet meer zou doen op muzikaal/show gebied?

‘Ik heb geen spijt van dingen die ik toen heb gedaan, maar de show waar ik nu aan werk voor mijn komende clubtour wordt wel veel vetter en van een hoger niveau. Daar is de muziek ook naar.’

Concerten in de HMH, optredens in zalen als Paradiso, Het PAARD en Patronaat, diverse festivals; allemaal met de nodige ervaringen. Hoe sta je tegenover de intimiteit van een eventuele theatertour in de toekomst?

‘Ik wil heel graag het theater in omdat ik denk dat dat goed bij me past, maar ik wil het pas gaan doen als ik mijn verhaal op de juiste manier kan vertellen. Theater is echt een andere tak van sport en ik heb dan ook veel bewondering voor mensen als Herman van Veen, Jochem Myer, Miss Montreal en Guus Meeuwis die dat al jaren doen. Nu ben ik me heel erg aan het oriënteren door shows van hen te bezoeken. Maar als het plaatje in mijn hoofd straks klopt, dan zal ik het zeker het theater in gaan.’

Diamant van Nielson is sinds oktober 2018 verkrijgbaar
Fotografie: Sascha Luna Esmail
Dit artikel is eerder gepubliceerd op Nieuweplaat.nl