Berget Lewis: ‘Ik moet laten zien wat ik verder nog in huis heb’

Soulful, krachtig en daardoor één van de beste stemmen van Nederland: Berget Lewis heeft die strot al heel lang. Toch wil ze met haar nieuwe album We Are One ook laten horen dat die stem niet het belangrijkste is. ‘Laat de mensen maar verder luisteren. Storytelling, daar gaat het nu om’.

In de Rotterdamse Rocktown Studios – waar namen als Anouk, Guus Meeuwis, Westlife en James Blunt muziek hebben opgenomen – heeft Lewis met veel passie en liefde aan haar derde album gewerkt. Deze verschijnt precies tien jaar na haar vorige. Om na zo’n lange tijd weer met eigen materiaal te komen vindt ze dan ook superspannend.

Wat vond je belangrijk toen je dit nieuwe album aan het maken was?

‘Als artiest wil je mooie dingen uitbrengen en dan hoop je maar dat andere mensen hetzelfde gevoel als jij bij je muziek zullen vinden. Het hoeft niet iets heel commercieels te zijn of dat het makkelijk in gehoor ligt. Zolang het maar uit je hart komt. Mensen kennen mij vooral als een soulzangeres, maar ik ben meer dan dat. En dat wil ik laten zien met deze plaat. Stiekem, diep van binnen ben ik ook een rock chick. Eentje die daarnaast ook niet heel onverdienstelijk haar eigen teksten schrijft en ook nog kan produceren. Die dingen heb ik altijd een beetje voor mezelf gehouden. Toen de coronaperiode begon ben ik langzamerhand weer begonnen met schrijven. Door de jaren heen had ik mezelf daarin toch wel tekortgedaan, omdat ik alleen maar aan het werk was. Ik kwam op een punt waarbij ik dacht: ‘Ik moet laten zien wat ik verder nog in huis heb.’ Naar dat stemmetje heb ik geluisterd en dat heeft uiteindelijk deze plaat opgeleverd. Eentje waar ik heel trots op ben en misschien wel het beste werk is wat ik ooit heb gemaakt, omdat het écht van mij is en laat zien wie ik écht ben.’

Je eerste album Finally uit 2008 is over het algemeen een R&B plaat. Je tweede album uit 2013 is juist meer een popalbum. Hoe zou je dit nieuwe album kunnen omschrijven?

‘Als Soulful Rock. Natuurlijk zitten er ook invloeden van Tina Turner, Chaka Khan en Aretha Franklin in, omdat zij de inspiratiebronnen zijn waarmee ik ben opgegroeid. Tegelijkertijd is het ook echt Berget. Tijdens het maken van de plaat (die een organische sound heeft gekregen) ben ik voor de kunst van het weglaten gegaan. Ik wilde geen over-geproduceerde plaat met toeters en bellen, maar juist eentje waarop ik minimaal en klein durfde te zijn. Liedjes waarin ik mijn eigen verhaal kan vertellen, met hier en daar een positieve boodschap. In plaats van te denken dat ik een vrouw van 51 ben die zich afvraagt of mensen op haar nieuwe muziek zitten te wachten, wil ik deze muziek juist laten horen omdat ik echt wat te vertellen heb. Storytelling, daar gaat het nu om.

Met Sasha Ivantic en Lennart Arents – twee gitaristen - ben ik veel vanuit akoestische en elektrische gitaren gaan componeren. Vervolgens hebben we daar violen en mooie gospelachtige en soulvolle zangpartijen aan toegevoegd. Allemaal op een hele minimale manier. Dat heeft dus die organische sound opgeleverd met een beetje soul, een beetje rock en een klein vleugje pop. Samen met Ocki Klootwijk, de eigenaar van de studio waar het album is opgenomen, heb ik alles geproduceerd.’

In welk opzicht is het spannend om na tien jaar weer met eigen materiaal te komen?

‘In de tien jaar nadat ik mijn laatste album heb uitgebracht is er binnen de muziek natuurlijk ontzettend veel veranderd. Het goede eraan is dat je nu veel meer dingen in eigen hand hebt, zoals de muziek zelf uitbrengen of de distributie ervan. Je bent als artiest tegenwoordig heel erg bezig met je fanbase en je volgers op social media. Het gekke is wel dat ik heel veel artiesten ken die het qua streamen heel goed doen, maar nooit op de radio worden gedraaid. Wat dat betreft leven we in een hele bijzondere tijd.’

Kun je voorbeelden van liedjes noemen waarin het autobiografische van de plaat duidelijk naar voren komt?

‘Toxic, een van de liedjes op de plaat gaat over de negatieve situaties die ik mijn leven heb overwonnen. Als kind was ik altijd heel verlegen en timide. Ik wist wel dat ik een talent had maar was niet brutaal genoeg om dat aan iedereen te laten zien. Trijntje Oosterhuis, mijn buurmeisje in die tijd, had dat bijvoorbeeld wel. Het geloven in mezelf, daar was ik nooit zo mee bezig. Dat heeft op latere leeftijd een staartje gekregen: ik durfde niet voor mezelf op te komen en cijferde mezelf weg. Jaren later realiseerde ik me dat ik daar iets mee moest doen. Toxic is ook een nummer waarin ik zing dat ik van een ongezonde relatie wegloop. Hij of zij mag in het verleden blijven, maar ik kies voor mezelf en weet dat ik het waard ben.

Uiteraard heb ik voor dit album ook over de liefde geschreven, zoals bijvoorbeeld in het liedje Home. Ik woon tegenwoordig in Rotterdam, wat best wel een verandering is geweest omdat mijn roots in Amsterdam liggen. Toen ik mijn partner (een echte Rotterdammer) ontmoette, kwam ik veel vaker deze kant op. Hij is ook degene geweest die me heeft aangespoord om dit nieuwe album te gaan maken. Samen hebben we veel liedjes geschreven en hij heeft zich ook deels met de productie bemoeid. In eerste instantie zag ik een samenwerking met hem niet echt zitten, omdat ik juist het gevoel had dat ik het allemaal op eigen kracht wilde doen. Uiteindelijk werkte de combinatie heel goed en ben ik hem dankbaar voor zijn motivatie om er het beste uit te halen. Rotterdam is als thuisbasis echt een fijne plek geworden waar ik me veilig en geliefd voel en waar ik een bepaalde rust heb gevonden. En dat is waar Home over gaat.

Sympathy, een andere track op het album heb ik – samen met Lennart Arents - geschreven voor ons allemaal. Met een gevoel van: ‘Wat gaan we nu doen en hoe gaan we met elkaar om?’ Daarmee doel ik op dingen zoals de cancelcultuur of het gemak om elkaar als persoon niet leuk te vinden. En dat allemaal terwijl de wereld in brand staat. We moeten veel meer proberen om de handen ineen te slaan, zodat we een betere toekomst creëren voor de generatie die hierna komt. We Are One, de titeltrack van het album past hier trouwens ook goed bij. Met dat nummer zeg ik: laten we toleranter naar elkaar zijn. Het maakt niet uit wie je bent en waar je vandaan komt, uiteindelijk zijn we allemaal één. Don’t Let Go is een liedje dat gaat over dat je nooit moet opgeven, welke tegenslagen in je leven ook voorbijkomen. Blijf geloven in jezelf, no matter what. Ik ben ook door shit heen gegaan, maar ben er altijd weer bovenop gekomen.

Een ode aan mijn moeder, die eind 2020 overleed, staat ook op de plaat. Nu ze er niet meer is, vind ik een dag als Moederdag best pittig. Je wordt de hele dag op social media geconfronteerd met degenen die wel een moeder hebben. Met Mama’s Song hoop ik mensen in dezelfde situatie een beetje steun te kunnen bieden. Het verlies van mijn beide ouders een plekje geven vind ik nog steeds moeilijk. Het houdt me op de been dat ik er toch op een positieve manier mee om kan gaan.’

Als zangeres ben je al heel erg lang werkzaam in de muziek. Toch heb je nooit ‘die ene hit’ gescoord. Vind je dat niet heel erg jammer?

‘Ik denk dat je als artiest altijd moet doen waar je je goed bij voelt. Er zijn genoeg mensen geweest die tegen me hebben gezegd dat ik bepaalde dingen moest doen, omdat dat commercieel gezien handig was geweest. Maar weet je, ondanks dat ik geen hit heb gehad, ben ik toch nog steeds heel zichtbaar als zangeres. Ik sta daar vaak bij stil en ik denk dat ik daarin een uitzondering op de regel ben. Natuurlijk, een hit zou leuk zijn, maar dat ik nog steeds aan zoveel verschillende projecten kan en mag meedoen, is me uiteindelijk veel meer waard.’

Muziek maken in de studio of zingen op een podium. Wat doe je het liefst?

‘Samen met mijn band optreden vind ik het mooiste wat er is. In het najaar gaan we dat ook lekker in de theaters doen. Daar zal ik een hele mooie combinatie maken tussen de nummers van het nieuwe album en liedjes van Tina Turner. Oorspronkelijk zou ik al eerder met een Tina Tribute de theaters ingaan, maar corona heeft toen alles van tafel gegooid. Ik ben blij dat dat nu alsnog gaat gebeuren’.

We Are One van Berget Lewis is vanaf 30 juni verkrijgbaar
Fotografie: Patricia Steur
Dit artikel is eerder gepubliceerd op Nieuweplaat.nl