Wanneer ik op 9 april eerder dit jaar voor de eerste keer mijn verjaardag vier in mijn Amsterdamse stulpje, mag ik mezelf gelukkig prijzen met een rijkdom aan lieve vrienden en vriendinnen. Als cadeau schenken ze me een fantastische twee wieler, inclusief opzichtige ‘kijk mij eens jarig zijn’ strik. Mijn avond kan niet meer stuk. Met iets te veel glaasjes wit in m’n bloed, word ik gedwongen naar beneden te gaan, om vervolgens onder toeziend oog van alle gevers mijn eerste ritje te maken. Dit doe ik dan ook braaf. Blijheid heerst en ik voel me gelukkig met iedereen die boven op het balkon ‘de rit van het jaar’ staat toe te kijken.
In de 3 maanden die volgen ben ik nog steeds zielsgelukkig met mijn ‘Aldo’, al blijft de opmerking "Een nieuwe fiets in Amsterdam? Jij durft!" in mijn hoofd rondspoken. Je kunt natuurlijk zeggen dat het vragen om problemen is, wanneer je je fiets een nachtje bij het station laat doorbrengen. Tot twee keer toe is het me goed afgegaan. De derde was de ramp, de domper, de dag waarop een rib uit mijn lijf getrokken werd. Weg!
Nog bijkomend van een gezellige Roze Maandag in Tilburg, kom ik op 25 juli rond de klok van 15:30 uur aan op Bijlmer ArenA. Ik loop richting de plek waar ik Aldo gisteren gestald heb, maar tot mijn grote schrik zie ik dat er een compleet ander model op dezelfde plek bivakkeert! Even moet ik lachen en denk: 'Ja hoor Stef, gejat. Het zal toch niet?' Zo’n acht keer probeer ik, niet al te opvallend en niet te zenuwachtig, hetzelfde rondje rondom de fietsenstalling te lopen. Verdomme! Aldo is echt nergens te bekennen! Daar sta je dan, met je hele hebbe en houwen. Intussen zijn we een aantal weken verder en ben ik inmiddels voorzien voor een aardig tweedehandsje. Altijd fijn om jezelf te kunnen verplaatsen via een oma-fiets. Maar toch is er nog steeds die leegte, dat ‘ik baal’ gevoel. Het gevoel dat je geen zakgeld meer krijgt voor de kermis, dat je met school wéér naar Julianatoren moet of dat je moeder je vertelt dat Sinterklaas dus één grote leugen is. Dat gevoel, maar dan nóg erger. Ik mis je Aldo!
juli 2017