ANOUK: Wen d'r maar aan (2018)

Het begon drie jaar geleden als een cadeautje: Anouk schreef een nummer voor haar vriend (basketballer Dominique Schemmekes) en liet dat horen op zijn verjaardag. Hij was enthousiast en raadde haar aan om het uit te brengen. Gevolg: Dominique werd Anouk’s eerste Nederlandstalige hit-succes. Het uitstapje smaakte naar meer en heeft nu een compleet Nederlandstalig album opgeleverd: Wen D’r Maar Aan, een betere titel had ze niet kunnen bedenken.

Ondanks de nodige shit die de zangeres in de afgelopen jaren over zich heen heeft gekregen, gaat ze tegenwoordig als een verstandige en sterke moeder door het leven. In Wen D’r Maar Aan, de titeltrack van het album, geeft ze haar haters een trap na: "Jullie kunnen me haten, achter mijn rug om praten. Ik ben wie ik ben. Ik heb heel veel moeite om mezelf te zijn. Ik vecht al te lang tegen de mensen die veel meer verwachten dan ik geven kan. Ze praten over jou en mij en denken te weten wie we zijn. Het doet me niks". Duidelijke taal, al komt ze door het melancholische sfeertje van het nummer toch heel kwetsbaar over.

Diezelfde kwetsbaarheid horen we ook terug in een aantal liefdesliedjes zoals het akoestisch getinte Ik Mis Je, het ontroerende Jij (waarmee ze al indruk maakte bij De Wereld Draait Door), Kom Terug (waarin een verloren liefde centraal staat), Lawaai, Ver Weg Van Jou (waarin ze één van haar zonen toezingt) en natuurlijk Dominique die als bonustrack aan het album is toegevoegd. Hoewel we geen tweede Nobody’s Wife hoeven te verwachten, levert de zangeres met het soulvolle en lekker klinkende Liefde Kent Geen Haat wel een toekomstige hitsingle af. Vooral het makkelijk mee te zingen refrein heeft daar een groot aandeel in.

Net zo soulvol en met evenveel hit-potentie: Het Is Klaar. Wat ons betreft het beste liedje van het album, onder andere vanwege het hoge meezing-gehalte. En wanneer Anouk boos is, presteert ze op haar best, ook in het Nederlands. "Ik heb ‘t met jouw rotkop gehad. Een waardeloze gast, je bent niet meer dan dat. Ik weet ’t nu zeker, jij bent niet diegene die ik dacht dat je was". Jaja, zo kennen we haar weer.

Anouk’s donkere kant heeft ook een plekje gekregen op deze plaat. Dat laat ze horen in Red Mij, waarin ze verwikkeld is in een depressie: "Ik ben zo iemand dat als je vraagt: ‘Gaat alles goed met jou vandaag? Ik zeg: ja, terwijl ik denk: kom hier ooit een einde aan? Red mij, laat me niet alleen. Geloof me, mijn hart is echt niet gemaakt van steen. Ik smeek u op mijn knieën, Ik smeek u". Donkerder en eerlijker dan dit krijgen we het niet.

Geloofwaardig zijn en niet te poëtisch overkomen, dat vond Anouk belangrijk toen ze de liedjes van deze plaat schreef. Hoe jammer is het dan ook dat ze dat in Lente even vergeten is. "Kom mee, vlucht naar buiten toe want de zon is fel en de lucht weer mooi blauw. De vogel zingt en ik zing met ‘m mee. Het is hier zonder jou zo kil en grauw. Alles komt tot leven. Lente, ik hou zoveel van jou". Hoezo, niet poëtisch?

Hoewel Anouk inmiddels een oude rot in het vak is, was het aangaan van dit Nederlandstalige avontuur een enorme uitdaging. Maar komt ze met deze plaat nou echt heel vernieuwend over? Nee. Eigenlijk is dit album een vervolg op haar eigen Sad Singalong Songs, maar dan met liedjes die we nu woord voor woord kunnen verstaan en begrijpen. Voor veel mensen is het wennen: Anouk in het Nederlands, maar wat ons betreft is het niet eens zo gek nog niet. Net alsof je een glas Rivella drinkt: een beetje vreemd, maar wel lekker… Cijfer: 7,5

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Nieuweplaat.nl