Elize: 'Toen ik uit Nederland wegging, ging het echt nog om de platenverkoop'

In een tijd waarin we verslaafd waren aan Hyves, je telefoon nog niet je tweede leven was en Spotify nog geboren moest worden, hadden we Elise van der Horst, beter bekend onder de artiestennaam EliZe. Nadat ze vanaf 2004 tot 2009 hits had gescoord met nummers als Automatic, I’m No Latino en Into Your System verdween ze van de radar. Ze verhuisde naar Los Angeles en bouwde daar een nieuw leven op. Inmiddels is ze weer teug in Nederland en blaast haar muzikale carrière een nieuw leven in.   

Je hebt zo’n acht jaar in Los Angeles gewoond en gewerkt. Wat heeft je doen besluiten om je biezen te pakken en terug te keren naar ons kikkerlandje?

‘Voordat ik naar Amerika ging, bleek ik een afwijking aan mijn linker stemband te hebben waarvoor ik geopereerd moest worden. Op dat moment kon ik dus niet meer zingen en zeiden doktoren tegen me dat de kans heel klein was dat ik dat ooit nog zou kunnen doen en dat ik maar een ander beroep moest gaan zoeken. Na de operatie ben ik voor de rust een paar maanden naar Los Angeles gegaan, omdat ik het daar zo te gek vind. Daar aangekomen heb ik van alles gedaan en ben ik uiteindelijk ook weer gaan zingen toen mijn stembanden geheeld waren. Daarna ben ik muziek gaan schrijven voor anderen, heb ik in band gespeeld, televisie gemaakt, reclames opgenomen, modellenwerk gedaan, kortom: een fantastisch leven eigenlijk. Maar wat ik intussen ontzettend miste was mijn familie. Ik moest steeds naar Nederland vliegen om iedereen te zien en liep daarnaast een hoop mooie momenten mis als ik weer weg was. Op een gegeven moment wilde ik ook weer mijn eigen muziek gaan uitbrengen en in Nederland gaat dat veel makkelijker dan in LA. Dus de keuze om uiteindelijk weer definitief naar hier te gaan was snel gemaakt. Om nu lekker vaak bij familie langs te gaan is echt priceless, want dat heb ik heel erg gemist. Intussen blijf ik een paar keer per jaar teruggaan naar LA voor werklussen en om vrienden op te zoeken.’

Je terugkeer in Nederland heeft ook voor een comeback gezorgd op muzikaal vlak. Waarom voelt dit als het juiste moment?

‘In LA was ik dus continue voor anderen aan het schrijven, maar zaten er ook liedjes bij die ik te leuk vond om weg te geven maar die ook heel persoonlijk waren. Toen dacht ik: ik moet ze zelf gaan uitbrengen. En hoewel er een hoop mensen in Nederland geen flauw idee hebben wie ik ben, zullen er ook nog wel mensen zijn die me wél kennen en de muziek vast goed zullen vinden. Spannend is het wel want ik doe alles alleen. Ik zit niet bij een label, maar bepaal alles zelf. Van het artwork tot de videoclips: ik ben overal de creator van. Toen Bad Girl verscheen dacht ik wel even: ‘oooh, als ik maar over die duizend streams heen kom’. In dat opzicht is het nu een hele andere muziekwereld. Toen ik uit Nederland wegging, ging het echt nog om de verkoop van een plaat en radio airplay. Nu heb je dat eigenlijk niet meer nodig. Ik heb ook echt besloten om voorlopig geen radio promotor in te huren, maar om het allemaal eerst zelf te doen en er niet te veel promotie tegenaan te gooien, omdat ik het al hartstikke spannend vind om de nieuwe muziek uit te brengen. Via social media heb ik wel laten weten dat ik met nieuwe dingen kom. Ik ga gewoon eerst de nummers in alle rust releasen en kijken of de mensen er echt naar zullen gaan luisteren. Hoge verwachtingen heb ik niet. Ik wil de muziek gewoon delen, hoop dat het ene liedje nog beter ontvangen zal worden dan het andere en dat ik daarmee meer mensen kan bereiken. Ik kan en ik wil het nu doen, want ik heb toch niks te verliezen.’

Hoe zijn de nu uitgebrachte tracks Bad Girl en Always On My Mind tot stand gekomen?

‘Het idee voor Bad Girl is ontstaan toen ik op het festival Day at the Park in Amsterdam was. Tijdens het dansen voelde ik me ineens zo ontzettend vrij. Ik kwam namelijk net uit een relatie die niet werkte en me heel erg onrustig liet voelen. Op dat magische moment heb ik de pijn uit mijn ervaring overstegen en veranderd in een gevoel van opluchting. Toen ik met mijn vrienden het festival verliet, ben ik onderweg richting de auto het nummer in mijn hoofd gaan uitwerken. Ik moest het gewoon doen op dat moment. Weken later, terwijl ik nog in LA woonde, heb ik het liedje daar afgemaakt in de studio van een vriend van me. Toen ik begon met zingen pakte ik er voor de grap een herkenbaar stukje uit het nummer Bad Boys van Bob Marley bij en bleek het perfect in mijn liedje te passen. Ik vond dat zo te gek dat het uiteindelijk in het refrein terecht is gekomen. Met de goedkeuring van de familie van Bob heb ik de track uiteindelijk op Spotify kunnen zetten.’

‘Always On My Mind ontstond op mijn balkon in LA. Terwijl ik lekker in de zon zat met een kopje koffie kwam ineens de melodie bij me op. Later heb ik hem als ballad op de piano verder geschreven, maar uiteindelijk is het hele nummer gespind door Robin Morssink en Max Oude Weerink, die er een dance/popproductie van gemaakt hebben. Robin heeft trouwens meteen mijn hele nieuwe ep geproduceerd.’

Ja, die nieuwe ep! Hij heet Butterflies and Lies en verschijnt later dit jaar. Wat kunnen we daarvan verwachten?

‘Alle liedjes van de ep zal ik eerst afzonderlijk van elkaar uitbrengen en uiteindelijk vormen ze bij elkaar dus één geheel. De liedjes klinken heel verschillend van elkaar. Het enige wat ze bij elkaar houdt is mijn stem en dat het popmuziek is. Ik ben nu nog een beetje aan het schaven aan de nummers die nog uit gaan komen, maar tegen het einde van het jaar zal alles wel verkrijgbaar zijn.’

Als we naar je nieuwe muziek luisteren is het nogal een contrast met nummers als Automatic, I’m No Latino en Into Your Systeem, waar je aan het begin van je carrière hits mee scoorde. Hoe belangrijk is die verandering voor je?

‘Ik ben natuurlijk volwassener geworden en schrijf nu alles zelf dus voelt het allemaal veel persoonlijker. Bijna alle liedjes zijn met hele simpele akkoorden op de piano ontstaan, waardoor het eigenlijk allemaal ballads zouden kunnen zijn. Toen ik de nummers schreef heb ik me eigenlijk niet eens zo heel erg op de productie gefocust, maar meer op de tekst en de melodie. Vroeger, bij een liedje zoals Automatic, zong ik de demo ervan in en werd de productie daarna iets strakker gemaakt. Dat ging supersimpel. Nu is het een stuk ingewikkelder. Als ik nu een liedje maak, moet ik bijvoorbeeld gaan nadenken over de schrijfrechten. Dat is wel even wennen.’

Dit jaar neem je plaats in de vakjury van het Eurovisie Songfestival. Hoe zijn ze bij jou terecht gekomen?

‘Ik heb hetzelfde management als Carolina Dijkhuizen, die in 2015 in de vakjury zat. Dus zo is het eigenlijk gegaan. Het is een supergrote eer om zoiets voor je land te mogen doen en ikzelf ben echt een Songfestival-fan, dus dat maakt het natuurlijk extra leuk. Buiten Duncan Laurence heb ik expres nog helemaal geen liedjes van anderen landen geluisterd. Als het moment daar is, wil ik ze echt voor het eerst horen zodat ik gewoon een eerlijke mening kan geven en niet op basis van liedjes die al een paar keer voorbij zijn gekomen.’

En dan om daar meteen maar op in te haken: heb je er ooit aan gedacht om als artiest zelf aan de hysterie van het festival mee te doen?

‘Uiteraard heb ik daar weleens over nagedacht. Anouk heeft met haar deelname gewoon zoveel veranderd. Maar ja, ik denk dat iedere artiest nu wel wil haha, dus wat zijn mijn kansen?’

Je bent destijds met een knal de muziekscene binnen gekomen. Toch nam je succes met de jaren behoorlijk af. Denk je dat er destijds fouten zijn gemaakt waardoor het succes minder werd en hoe kijk je terug op die periode?

‘Ik kreeg altijd veel boekingen voor optredens en kon goed leven van alles wat ik deed. Daarnaast deed mijn muziek het ook goed in het buitenland. Met Lovesick heb ik bijvoorbeeld zes weken op #1 in Bulgarije gestaan en ook Hot Stuff kwam daar hoog in de hitlijsten. Naast de muziek ben ik uiteindelijk ook televisieprogramma’s zoals de Kids Top 20 en So You Think You Can Dance gaan presenteren.  Superleuk om te doen. Toen daarna de problemen met mijn stem kwamen, ben ik bij Spinnin’ Records (het label waarbij ik toen zat) vertrokken, geopereerd aan mijn stembanden en daarna dus naar Amerika vertrokken. Maar, al met al kan ik wel met een goed gevoel op die periode terugkijken.’

Betekent je terugkeer in Nederland dat mensen je ook weer op het podium aan het werk kunnen gaan zien?

‘Jazeker. Ik speel met een hele toffe band genaamd Hot Town waar ik veel mee optreed tijdens grote feesten en partijen. Daarnaast ben ik bezig om een aantal shows in elkaar te zetten voor de prides van Amsterdam in augustus en Gran Canaria in november. Super veel werk allemaal, maar ik heb er wel echt ontzettend veel zin in!’  

Bad Girl en Always On My Mind van Elize zijn sinds 2019 verkrijgbaar
Fotografie: Nathalie Hennis 
Dit artikel is eerder gepubliceerd op Nieuweplaat.nl