Het is 5:05 uur plaatselijke tijd. Onze wake-up haan buiten gilt nog net niet de pannen van het dak. 'Godsamme, waarom ben je zo ontiegelijk vroeg met je geblèr?', vraag ik me af. Ik voel een druk op mijn blaas, spring uit mijn Balinese kingsize bed en loop naar het toilet. Als ik zit laat ik de boel lekker lopen maar in plaats van alleen die 'kleine' komt die 'grote' er toch achteraan... Heb ik nou echt nooit als 's nachts wakker word. Een paar minuten later: ik ben klaar, spring weer terug in bed en kan het niet laten op mijn rondje op social media op mijn iPhone te doen. Facebook, Instagram en Snapchat volgen elkaar dus vervolgens in raptempo op. De foto's en filmpjes van de eerste vijf dagen hier op Bali roepen enthousiaste reacties op bij vrienden, familie, collega's en kennissen op mijn profieltjes. Erg leuk en het maakt me nog enthousiaster dan ik daarvoor al was.
Ik voel een licht flashback momentje. Vijf maanden terug lag ik met hetzelfde gevoel als dit in een Amerikaanse hotelkamer, midden in de nacht te luisteren naar de rumoer van het drukke stadsleven Manhattan, New York met zijn voorbij scheurende auto's en gillende sirenes van brandweerwagens plus ziekenauto's. Wat gaat dit waanzinnige eiland ons de komende dagen brengen? Ik laat het allemaal over me heen komen en zal optimaal genieten van de plekken waar ik toch een stukje van mijn roots heb liggen. Al die mensen hier op straat, ik voel me toch een beetje met ze verbonden. Qua uitstraling dan. Alsof ik de broers, zus en ouders van mijn moeder tig keer voorbij ziet schieten tijdens bezoekjes aan geweldige plaatsen zoals Monkey Forest, het mooie gebied rondom de Tanah Lot tempel, de drukke straten van Sanur en Den Pasar, de villa met personeel waarin we 'wonen', de salons voor pedicure en massage-behandelingen of die schitterende rijstvelden.
En dan nog de temperatuur van zo'n 30 graden. Ik ben gezegend met het feit dat ik warmte goed aankan en dat wordt tijdens vakantie maar weer extra onderstreept. Het kan me niet heet genoeg! Morgen (of beter gezegd straks) ga ik weer een beetje werken aan een bronzend lijfje in 't zonnetje, want deze pinda wil het thuisfront uiteraard laten zien dat ik 'echt niet zo bruin van mezelf' ben. 05:39 uur zegt mijn iPhone inmiddels. De haan buiten heeft zijn geschreeuw inmiddels opgegeven. Of toch niet? Ineens klinkt er een tweede vorm van kukeleku. 'Kom op, ga slapen!', zeg ik tegen mezelf. Of het gaat lukken is uiteraard de vraag. Ik ben in ieder geval weer een fijne lading van inspiratie lichter. Misschien helpt dat zometeen bij het hervinden van mijn inkak-modus!
april 2016