SIGRID: Sucker Punch (2019)

Met een leeftijd van 22 jaar is de Noorse Sigrid een piepjong groentje in de wereld van de commerciële popmuziek. Twee jaar geleden was ze daar ineens met de single Don’t Killy My Vibe waarmee ze in eigen land twee keer platina voor kreeg. De echte doorbraak kwam met de single Strangers die in veel landen de Top 10 bereikte en met veel airplay ook bij ons goed ontvangen werd. 

Na het uitbrengen van twee ep’s is het nu tijd voor het echte werk in de vorm van een album: Sucker Punch, vernoemd naar de gelijknamige single die afgelopen oktober werd verkozen tot 3FM Megahit. Met datzelfde nummer opent Sigrid ook haar eerste langspeler. De toon van aggressive pop – de naam die de zangeres haar muziekstijl meegeeft – wordt vanaf de eerste seconden meteen al duidelijk ingezet. De aanstekelijke coupletten en het catchy refreintje zorgen ervoor dat de eerste hit van het album meteen zijn sporen achterlaat op je netvlies. 

Mine Right Now en Basic hebben dezelfde ingrediënten en zijn (wat ons betreft) ook rijp genoeg om de hitlijsten te veroveren. De hit Strangers klinkt op het eerste gezicht als een vrolijk product, maar draagt eigenlijk een triest ondertoontje. Geïnspireerd op Robyn’s Dancing On My Own en dat is duidelijk te horen. Erg? Totaal niet! Van dit soort 80’s getinte producties kunnen we geen genoeg krijgen! Al die commerciële popdeuntjes heeft Sigrid natuurlijk niet alleen kunnen maken. Daarvoor kreeg ze hulp van namen als Emily Schwartz en Oscar Holter die onder andere Dua Lipa, Shawn Mendes, Adam Lambert en Carly Rae Jepsen op hun cv hebben staan. Ook de huidige hitsingle Don’t Feel Like Crying werd met hen in elkaar gezet en drijft vrolijk mee in dezelfde pop-stroom die Strangers naar ongekende hoogte brengt. 

Om te voorkomen dat ze eentonig blijft zoekt Sigrid halverwege haar album de afwisseling op. Level Up is dan ook een lekker mid-tempo liedje van nog geen twee en een halve minuut waarin een fijn gitaarrifje de basis vormt. In Vain lijkt in eerste instantie een akoestische ballad maar transformeert halverwege in een fijne mid-tempo productie. Zoiets gebeurt natuurlijk wel vaker, maar wat het liedje bijzonder maakt is de manier waarop Sigrid haar stem gebruikt: rauw met een randje tegen het breekbare aan. Alsof er ook nog een laagje soul op die stembanden zit. Business Dinners is vooral herkenbaar door het aanwezige kinderlijke koortje dat, samen met de aanwezige panfluit, deze indie pop-track een wat Chinees tintje meegeeft. Een leuke afwisseling dus weer. 

Met Never Mine waagt de zangeres ze zich weer aan een fijne 80’s sound. Een track die in het verlengde ligt van Strangers en je in je achterhoofd even doet denken aan Style van Taylor Swift, maar dan iets minder groot en bombastisch. Met het ingetogen Dynamite sluit Sigrid haar geslaagde langspeler af. De piano-ballad is echte singer-songwriter tranentrekker waarin de kersverse popprinses haar meest fragiele en pure kant laat horen. Misschien dat er een bepaalde onzekerheid rondom deze manier van zingen hangt (wie zal het zeggen), maar wat ons betreft neemt ze in de toekomst vaker van dit soort liedjes op.  

De afgelopen twee jaar stonden vooral in het teken van nieuwe liedjes droppen en spelen voor kleine zalen in het Europese live circuit. Als support-act tijdens de aankomende tournees van Maroon 5 en George Ezra gaat de Noorse ongetwijfeld een opwindende tijd tegemoet. En hoe verschillend het publiek ook op haar komst zal reageren, dit sterke debuutalbum als handbagage pakt niemand haar meer af!  Cijfer: 9,0

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Nieuweplaat.nl