BACKSTREET BOYS: DNA (2019)

Met die honderd miljoen verkochte platen hebben de Backstreet Boys een introductie natuurlijk al lang niet meer nodig. Toen AJ, Brian, Nick, Howie en Kevin in 1993 als jonge knullen bij elkaar werden gezet, hadden ze zich waarschijnlijk niet kunnen bedenken vijfentwintig jaar later als groep nog steeds actief te zijn. Het vijfentwintigjarige jubileum wordt dan ook groots gevierd met een wereldwijde arena-tour (de eerste in achttien jaar) en een gloednieuw album genaamd DNA.  

In de hoogtijdagen van de groep werden de talloze hits aan de lopende band geproduceerd door grote namen uit de industrie. Namen die vooral uit Zweden kwamen. Dat zorgde destijds voor een enorm commerciële pop-stempel. Diezelfde stempel werd rond 2007 lichtjes van de groep afgeschud en de songs van the boys werden vanaf dat moment een tikkeltje volwassener, net als die miljoenen tienermeisjes die met ze waren meegegroeid. Anno 2019 maken AJ, Brian, Nick, Howie en Kevin steeds goed in het gehoor liggende popsongs. Don’t Go Breaking My Heart, Passionate, Chances, No Place en Chateau zijn er een aantal voorbeelden van. 

Met Breathe (dat volledig a capella gezongen wordt) laten de mannen horen dat de harmonie met elkaar na al die jaren nog steeds als vloeiende olie door hun genen loopt. Dat wisten we allang natuurlijk maar hier wordt dat nog even extra duidelijk en daarbij zorgt het liedje voor een aangename afwisseling. Ook leuk is Passionate: een danspaar popliedje met soul en funk invloeden. Vooral de aanwezige trompet zorgt voor een lekkere catchy hook. No Place (de huidige single van het album) doet ons met zijn positieve sound ons verlangen naar een relaxte zomerdag. Stel je maar eens voor: het kwik stijgt naar zo’n 30 graden, de zonnestralen vallen op je huid, biertje in de hand, dit liedje vanuit de speakers terwijl je met volle teugen geniet van een goed gevuld Vondelpark. Do we need to say more?

Vergelijkingen zijn er ook. De soul/R&B-ballad The Way It Was doet bijvoorbeeld denken aan een track die op het laatste album van Kelly Clarkson had kunnen staan, terwijl bij New Love de naam Pharrell Williams even door je hoofd schiet. Tja, het blijft gewoon moeilijk om echt origineel te blijven binnen de popmuziek, eerlijk is eerlijk. Buiten het feit dat de productie in sommige liedjes een beetje oppervlakkig blijft, slagen AJ, Brian, Nick, Howie en Kevin er toch in om van DNA als totaalpakketje een geslaagd album af te leveren. Oké, deze plaat had ook makkelijk door ieder ander opgenomen kunnen worden, maar het lot heeft nu eenmaal besloten dat de grootste boyband ooit met die eer mag strijken en stiekem hebben we daar helemaal geen problemen mee.  Cijfer: 7,5

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Nieuweplaat.nl