AVRIL LAVIGNE: Head Above Water (2019)

De nieuwste plaat van Avril Lavigne liet lang op zich wachten. Vijf jaar en drie maanden om precies te zijn. Wat er in de tussentijd gebeurde was allesbehalve prettig. Toen er bij de zangeres in december 2014 de ziekte van lyme werd ontdekt, lag ze voor lange tijd uit de running. Ondanks de ziekte vond ze toch de kracht om nieuwe liedjes te schrijven, puur om zichzelf beter te voelen en niet met het idee om ze op een album te zetten. Dat diezelfde liedjes toch op dit nieuwe album terecht zijn gekomen, daar kun je natuurlijk je vraagtekens bij zetten.  

Lavigne, die alweer zeventien jaar geleden haar eerste hits op ons los liet, werd in haar beginjaren vooral neergezet als de nieuwste popprinses die vooral punk-pop heel populair maakte. Op latere albums verdween haar rock-sound meer naar de achtergrond en, zoals dat vaak gaat, werd daarmee ook haar succes minder. Anno 2019 maakt de Canadese nog steeds popmuziek die opzich best te pruimen is, maar vernieuwend zijn? Ho maar. Meeslepende tranentrekkers als I Fell In Love With The Devil, It Was In Me, Warrior en de titeltrack Head Above Water klinken bijna allemaal hetzelfde en zouden gemakkelijk door Sia of Kelly Clarkson ingezongen kunnen worden.  

Toch hoeft niet alles van het album afgekraakt te worden, want in de tracklist zitten stiekem toch nog een aantal aardige songs verstopt. Birdie bijvoorbeeld, dat het vooral moet hebben van het sterke refrein en de stevige drumpartijen. Of de soul-R&B ballad Tell Me It’s Over, waarin Lavigne haar eigen tribute naar Billie Holiday, Ella Fitzgerald, Aretha Frankin en Etta James maakt. En op Dumb Blonde wordt er nog even een uitstapje gemaakt naar de punk-pop waar ze jaren geleden afstand van deed. De (toch wel onverwachte) combinatie met Nicki Minaj geeft de track een lekkere hiphop vibe mee. Als totaalpakketje hoort Dumb Blonde eigenlijk totaal niet thuis met de rest van het album, maar juist daarom kan het wel gezien worden voor een leuke afwisseling.  

Het akoestisch getinte Godness zorgt ook even voor een aardige afwisseling. Zo’n typisch niks-aan-de-hand-liedje waarbij vooral het refrein er met de hoofdprijs er vandoor gaat. Hoewel het aanbod van dikke hitsingles op dit album erg schaars is, komt Lavigne met Bigger Wow toch aardig in de beurt van een iets wat je dagelijks op een radiostation zou kunnen horen. Het resultaat is namelijk precies wat je van een leuk dertien in een dozijn-popliedje verwacht: vrolijk, opbeurend en catchy. Meer heb je niet nodig.  

Maar goed. Genoeg over die paar aardige songs. De eindconclusie is dat Lavigne met dit album gewoon een heel saai product heeft afgeleverd. Een plaat die getekend is door de klappen van haar ziekte. Terecht dat ze de boel zo autobiografisch heeft aangepakt, maar als ze alles met meer power had aangepakt, had dat vast een dijk van een plaat opgeleverd. Nu voelt Head Above Water meer als een ‘moetje’. Een album dat er, hoe dan ook, uitgeperst moest worden, ook al mist het daardoor een hoop frisheid en vernieuwing. Cijfer: 6,0

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Nieuweplaat.nl